ای‌ آسمان‌ها ترنّم‌ كنید! و ای‌ زمین‌ وجد نما! و ای‌ كوه‌ها آواز شادمانی‌ دهید!

اشعیا به نحوی توجه خود را معطوف به قوم اسرائيل می‌کند و با آسمان، زمین و کوه‌ها سخن می‌گوید که گویی آنها مردم[قوم] هستند.

(See: [[rc:///ta/man/translate/figs-apostrophe]] and [[rc:///ta/man/translate/figs-personification]])