\v 14 . اَتے ٹِڈیاں مِصرؔ دے سارے دیس اُتے چھا گئِیاں اَتے اوتھے ہی مِصرؔ دِیاں ہداں وِچ وَس گئِیاں۔ اَتے اوہناں دا دَل ایہنا چوکھا سی پئی ایدھوں پہلاں نہ کدی اینج دیاں ٹِڈیاں آیاں اَتے نہ اوہناں پِچھوں فیر آون گئِیاں۔ \v 15 . کیوں جو اوہناں نے مِصرؔ دی ساری بھوئیں نُوں اجیہا ٹھَک لیا پئی دیس وِچ ہنیرا چھا گیا۔ اَتے اوہناں نے اوس دیس دی اِک اِک سبزی اَتے رُکھاں دے میویاں نُوں جیہڑے چندرے توں بچ گئے سَن چَٹ کر لیا اَتے مِصرؔ دے دیس وِچ نہ تے کِسے رُکھ اَتے نہ کِسے پیلی دی ہریالی باقی رہی۔
See in Reader
