\v 9 . مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی، "اسیں اپنے جواناں، بُڈھیاں، اپنے پُتراں تے دھیاں تے اپنیِاں بھیڈاں تے بکریاں تے اپنے گاواں ڈھگیاں سَنے جاواں گے کیوں جو اَساں اپنے ربّ دی عیِد منانی اے۔" \v 10 . فِرعونؔ نے اوہناں نُوں آکھیا پئی،"خُداوند سچ مُچ تہاڈے نال ہووے، میں تے تہانوں پَکا بالّاں سَنے جان دیاں گا۔ پَر ویکھو! ایہدے وِچ تہاڈا اپنا گھاٹا اے۔ \v 11 . نئیں اینج کدی نہ ہووےگا۔ سو تُسیں بندے بندے جا کے خُداوند دی عِبادت کر لوو، کیوں جو تُسیں ایہہو ہی چاہندے او۔" تے ایس گَل پِچھوں مُوسیٰؔ تے ہارُونؔ فِرعونؔ دے حُضُوروں کڈھ دِتے گئے۔
See in Reader
