\v 22 . تے میں اوس دیہاڑے، جشنؔ دی جُو نُوں جِتھے میرے لوکی وسدے نیں، وَکھ کراں گا تے اوتھے مَچھراں دے غول نہ ہون گے تاں جو تینوں پتا لگ جاوے پئی جگ تے میں ہی خُداوند ہاں۔ \v 23 . تے میں اپنے لوکاں تے تیرے لوکاں وِچ فرق پاواں گا تے کل تیک ایہہ نشان پُورا ہوجاوے گا۔ \v 24 . سو خُداوند نے اینج ہی کیِتا تے فِرعونؔ دے گھر تے اوہدے نوکراں دے گھراں وِچ تے مِصرؔ دے سارے دیس وِچ مَچھراں دے غولاں دے غول بھر گئے تے ایہناں مَچھراں دے غولاں دے سببوں سارے دیس دا نِست وَج گیا۔
See in Reader
